Και λίγη ιστορία...

Συνεχίζω τις ιστορίες συνομωσίας (;) με τη βοήθεια του Αλέκου Κώνσταντινίδη της Αλήθειας.



ΥΠΕΡ&ΚΑΤΑ: Ποιος θυμάται τη μεγάλη ληστεία στην Κεντρική Τράπεζα;

Μια ταινία μας θύμισε την υπόθεση των φθαρμένων πεντολίρων στην Κ. Τράπεζα

Του ΑΛΕΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ

Η ταινία Mad Money (Τρελά λεφτά), που προβάλλεται τώρα στους κινηματογράφους της νήσου, μου θύμισε, όπως ήταν αναμενόμενο, την υπόθεση των φθαρμένων πεντολίρων στην Κεντρική Τράπεζα, τα οποία ενώ προορίζονταν για καταστροφή, εξαφανίζονταν μυστηριωδώς. Όχι εντελώς μυστηριωδώς. Κάποιος ή κάποιοι στην τράπεζα είχαν βρει τρόπο να βγάζουν έξω μερικά από τα φθαρμένα πεντόλιρα, που προορίζονταν για καταστροφή και να τα θέτουν ξανά σε κυκλοφορία. Επρόκειτο για μια θρασύτατη ληστεία που είχε διαπραχθεί από πρόσωπα που εργάζονταν στην τράπεζα. Στην ταινία Mad Money, τρεις γυναίκες που εργάζονται σε ένα τραπεζικό ίδρυμα, που ασχολείται αποκλειστικά με την καταστροφή των φθαρμένων χαρτονομισμάτων, βρίσκουν κι αυτές τρόπο να βγάζουν έξω μερικά από τα φθαρμένα και να τα θέτουν ξανά στην κυκλοφορία. (Λέτε ο σεναριογράφος της ταινίας να εμπνεύστηκε από την υπόθεση των φθαρμένων πεντολίρων στην Κεντρική Τράπεζα;) Να θυμίσω, όμως, το «σενάριο» της υπόθεσης των φθαρμένων πεντολίρων στην Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου: Στις αρχές του 1977 διαπιστώθηκε ότι διεπράχθη στην Κεντρική Τράπεζα κλοπή σημαντικού ποσού χαρτονομισμάτων των πέντε λιρών – τα πεντόλιρα ήταν τότε το χαρτονόμισμα με τη μεγαλύτερη αξία – που προορίζονταν για ακύρωση και καταστροφή. Σε μια μόνο περίπτωση εξαφανίστηκαν τρεις χιλιάδες λίρες. Ο εσωτερικός ελεγκτής της Τράπεζας έδωσε στην Αστυνομία όλες τις αναγκαίες πληροφορίες που άφηναν να φανεί ότι η κλοπή έγινε από μέσα. Το μέγα σκάνδαλο σ’ αυτή την υπόθεση είναι ότι τελικά αυτός που θυματοποιήθηκε ήταν ο εσωτερικός ελεγκτής, ο Αντώνης Κουδουνάρης, αυτός που ανακάλυψε τη μεγάλη ληστεία και ο οποίος απηλλάγη των καθηκόντων του. Οι ύποπτοι ούτε καν ανακρίθηκαν και η υπόθεση έκλεισε χωρίς να ζητηθούν ευθύνες από τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας. Για την υπόθεση αυτή δημοσίευσε τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1981, μετά από αρκετά δικά μου άρθρα, μια σειρά αποκαλυπτικά άρθρα ο Αντώνης Κουδουνάρης, ο οποίος είχε συνεργασθεί με το ανακριτικό κλιμάκιο της Αστυνομίας. Στο τελευταίο άρθρο του ο Κουδουνάρης υποστήριζε ότι «η υπόθεση των πεντολίρων εξιχνιάσθηκε πέρα για πέρα» και ότι «δικαίως η Αστυνομία απέσπασε τα συγχαρητήρια του γενικού εισαγγελέα» και πρόσθετε τα εξής:«Θα μου πείτε λοιπόν, και με το δίκαιο σας, αφού η Αστυνομία εξιχνίασε την υπόθεση πέρα για πέρα γιατί δεν έπιασε και τον κλέφτη; Πέρα για πέρα εύλογο το ερώτημά σας αλλά πέρα για πέρα αληθινό και το απόφθεγμα μεταξύ κύλικος και χείλεος άκρου πολλά πέλει». Η μεγάλη και θρασύτατη αυτή ληστεία τελικά ξεχάστηκε, με τους δράστες να μείνουν ασύλληπτοι και ατιμώρητοι χωρίς να ζητηθούν ευθύνες από κανένα και με μόνο θύμα αυτόν που ανακάλυψε τη ληστεία. Τα κύμβαλα έθαψαν τελικά κι αυτή την υπόθεση, που θα έκανε ένα απίθανο σενάριο μιας ταινίας θρίλερ με δραματικό περιεχόμενο, που διαδραματίζεται σε μια Μπανανία, στην οποία οι δράστες των μεγάλων ληστειών τα καταφέρνουν να μένουν πάντοτε ατιμώρητοι.